آرامش طوفانی

چفیه عزیز سلام

نامه نوشتن برای تو یکی بهانه میخوهد ! این روزها انقدر روی شانه ی این و ان میبینمت که گاهی فراموش می کنم قرار بود چه باشی وحالا چه هستی!‏ راستش نمیخواهم در رسای تو قلم فرسایی کنم که نه اهل مدحم ونه تو نیازی به این حرفها داری فقط خواستم ازقول همه ی مدعیان دروغین، از قول خاک جبهه نخورده های متواضع ! از قول همه ی آنهایی که تو را دست کم گرفته اند وبرا ی نمایش خودشان بازی ات می دهند،‏از تو عذر بخواهم  

این روزها عادت کرده ایم به پوشیدن لباس های اتو کشیده ی جنگی ...  به چفیه های بی چروک !‏

چه میشود کرد مگر نه آنکه همه رنگ می بازند ؟!